W zależności od punktu widzenia, świat wygląda różnie. Gdy obserwujemy Ziemię z jej powierzchni, wydaje się ona płaska. Gdy popatrzymy z oddali jest kulista. Wydaje się, że dwie linie północ południe, są do siebie równoległe, chyba że spojrzymy na globus. Wydaje się, że pole grawitacji jest jednorodne, podczas gdy naprawdę jest centralne. Jednak co jest dla nas ważne? Chyba to, jak sprawa wygląda z naszego punktu widzenia. Bo czy kogoś interesuje, że Ziemia jest kulista, podczas budowy boiska piłkarskiego?
Trudno wyznaczyć granicę, poza którą, trzeba zacząć uwzględniać warunki wynikające, ze spojrzenia w skali makro. Symboliczną granicę ustawiłbym na horyzoncie. Linia, która wyznacza granicę świata, w którym funkcjonujemy. Oczywiście nie musi to być horyzont wzrokowy, równie dobrze można wyznaczyć horyzont słuchu, czy nawet myśli. Horyzont, poza którym wszystko wygląda inaczej, niż z naszej własnej pozycji.
Szczególnie interesujące wydaje się spojrzenie na horyzont czasowy naszych działań. Patrząc na historię wszechświata, na jego wiek, wydaje się, że czas naszego życia to tylko mrugnięcie okiem. Jednak dla nas osadzonych w danym horyzoncie, to przecież całe życie. Wydaje się, że w czasie tego życia nie uda się zrobić nic, co mogłoby wpłynąć na wygląd wszechświata. Ale naszym światem nie jest wszechświat. W zakresie horyzontu czasowego naszego życia, wyznaczamy nasze własne cele i podejmujemy nasze własne działania, biorąc za nie pełną odpowiedzialność. Bowiem mamy tylko ten krótki czas. Jak powiedział Gandalf, my możemy zadecydować tylko o tym, co zrobimy z naszym czasem.
Na koniec jeszcze jedna drobna myśl. Funkcjonujemy zarówno w czasie jak i przestrzeni. Symboliczne może wydawać się to, że horyzont jest linią, która dzieli również nasze pole widzenia, na to, co blisko i na to, co daleko. Na Ziemię i niebo. Powyżej tej linii znajdują się przecież gwiazdy, a gwiazdy nie są obrazem obecnym, tylko obrazem przeszłości. Horyzont więc zamyka nas nie tylko w przestrzeni, ale i w czasie. Tu poniżej horyzontu jest nasz świat. Tam powyżej jest historia, którą możemy obserwować i z której możemy się uczyć, ale żyć musimy tu - na Ziemii.
Trudno wyznaczyć granicę, poza którą, trzeba zacząć uwzględniać warunki wynikające, ze spojrzenia w skali makro. Symboliczną granicę ustawiłbym na horyzoncie. Linia, która wyznacza granicę świata, w którym funkcjonujemy. Oczywiście nie musi to być horyzont wzrokowy, równie dobrze można wyznaczyć horyzont słuchu, czy nawet myśli. Horyzont, poza którym wszystko wygląda inaczej, niż z naszej własnej pozycji.
Szczególnie interesujące wydaje się spojrzenie na horyzont czasowy naszych działań. Patrząc na historię wszechświata, na jego wiek, wydaje się, że czas naszego życia to tylko mrugnięcie okiem. Jednak dla nas osadzonych w danym horyzoncie, to przecież całe życie. Wydaje się, że w czasie tego życia nie uda się zrobić nic, co mogłoby wpłynąć na wygląd wszechświata. Ale naszym światem nie jest wszechświat. W zakresie horyzontu czasowego naszego życia, wyznaczamy nasze własne cele i podejmujemy nasze własne działania, biorąc za nie pełną odpowiedzialność. Bowiem mamy tylko ten krótki czas. Jak powiedział Gandalf, my możemy zadecydować tylko o tym, co zrobimy z naszym czasem.
Na koniec jeszcze jedna drobna myśl. Funkcjonujemy zarówno w czasie jak i przestrzeni. Symboliczne może wydawać się to, że horyzont jest linią, która dzieli również nasze pole widzenia, na to, co blisko i na to, co daleko. Na Ziemię i niebo. Powyżej tej linii znajdują się przecież gwiazdy, a gwiazdy nie są obrazem obecnym, tylko obrazem przeszłości. Horyzont więc zamyka nas nie tylko w przestrzeni, ale i w czasie. Tu poniżej horyzontu jest nasz świat. Tam powyżej jest historia, którą możemy obserwować i z której możemy się uczyć, ale żyć musimy tu - na Ziemii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz