W jedną z niedziel Wielkiego Postu, rozważaliśmy następujący fragment Pisma Świętego (Jr. 31, 31 - 34):
I skoro jesteśmy narodem Nowego Przymierza, to dlaczego wciąż jeden poucza drugiego? Dlaczego wciąż mamy żałować za grzechy, skoro Pan nie wspomina już nawet o naszych grzechach? Dlaczego przyjmujemy skomplikowane wykładnie Prawa Bożego, skoro to prawo jest zapisane w naszych sercach? Dlaczego chodzimy pogrążeni w śmierci, skoro Chrystus Zmartwychwstał?
Oto nadchodzą dni - wyrocznia Pana -
kiedy zawrę z domem Izraela (i z domem judzkim)
nowe przymierze.
Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami,
kiedy ująłem ich za rękę,
by wyprowadzić z ziemi egipskiej.
To moje przymierze złamali,
mimo że byłem ich Władcą
- wyrocznia Pana.
Lecz takie będzie przymierze,
jakie zawrę z domem Izraela
po tych dniach - wyrocznia Pana:
Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa
i wypiszę na ich sercu.
Będę im Bogiem,
oni zaś będą Mi narodem.
I nie będą się musieli wzajemnie pouczać
jeden mówiąc do drugiego:
"Poznajcie Pana!"
Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego
poznają Mnie - wyrocznia Pana,
ponieważ odpuszczę im występki,
a o grzechach ich nie będę już wspominał».
I skoro jesteśmy narodem Nowego Przymierza, to dlaczego wciąż jeden poucza drugiego? Dlaczego wciąż mamy żałować za grzechy, skoro Pan nie wspomina już nawet o naszych grzechach? Dlaczego przyjmujemy skomplikowane wykładnie Prawa Bożego, skoro to prawo jest zapisane w naszych sercach? Dlaczego chodzimy pogrążeni w śmierci, skoro Chrystus Zmartwychwstał?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz